بهار ۱۴۰۱

دوباره نوید بودن، جوانه زدن و قامت کشیدن از هر سوی طبیعت پدیدار می‌گردد و هستی خود را به سنت پروردگارش که تغییر است و تحول، می‌سپارد و از این ره‌گذر مسیرش را در فضای زیبا شدن باز می‌کند و می‌گستراند.

حرکت، تغییر و عوض شدن در ذات طبیعت هست و مبالغه نخواهد بود اگر بگوییم: «تنها اصل ثابت در زندگی تغییر است» و انسان که خود نیز جزئی از این هستی است، اگر می‌خواهد راه رشد و تعالی را به پیماید باید با حرکت و تغییر انس بگیرد نه با رکود و یک‌نواختی که اگر چنین شود سرمای درونش ماندگار خواهد شد و جوانه حیات در قلبش نخواهد رویید و خرمی دلش را از دست خواهد داد و نهایتاً مرده‌ای در میان زندگان خواهد بود که راه می‌رود و می‌خورد و می‌آشامد.

چه عظیم پروردگاری که برای بهاری شدن دل‌مان و حیاتی دوباره بخشیدن به زندگی‌مان فصل رمضان را برای‌مان مهیا ساخته تا با آن زمستان سرد دل‌های مان را ترک کنیم و دل به زیبا شدن بسپاریم و چه فرخنده فضایی که بهار طبیعت هم سو شده با بهار ایمان، و انسان خوشبخت آن است که با حرکت و تلاش زمین دلش را در زیر باران رحمت خداوند قرار می‌دهد تا آنچه نیکویی است از دلش بروید خداوند متعال می‌فرماید: (شَيْئًا وَتَرَى الْأَرْضَ هَامِدَةً فَإِذَا أَنْزَلْنَا عَلَيْهَا الْمَاءَ اهْتَزَّتْ وَرَبَتْ وَأَنْبَتَتْ مِنْ كُلِّ زَوْجٍ بَهِيجٍ) «و زمین را خشک شده می‌بینی اما وقتی که بر آن باران ببارانیم، به حرکت می‌آید و نمو می‌کند و از هر نوع گیاهان زیبا و خرم می‌رویاند» (حج: ۵).

اما دقت در سنت تغییر به سوی تعالی و زیبایی واضح می‌گرداند که روندی تدریجی و همه جانبه دارد و این را پروردگار لایزال بسیار مدبرانه در طبیعت برای‌مان به نمایش می‌گزارد و آن در جوانه زدن دانه‌ای در دل خاک تا بزرگ شدن و به ثمر نشستن پیدا است، اگر ما نیز در تمام سطوح فردی، خانوادگی، اجتماعی و… به این نکته توجه کنیم بسیار نیکو ثمراتی خواهیم داشت. و قانونی دیگر که باعث زیبا شدن هستی می‌گردد و ما از آن می‌آموزیم سنت اعتدال می‌باشد، که در دوسوی آن دو بیماری مهلک افراط و تفریط وجود دارد «که افراط و زیاده روی در شکل‌های مختلف همچون: خشونت، ظلم، حذف و نادیده گرفتن دیگران و… خود را نشان می‌دهد و تفریط و کوتاهی که به صورت‌های چون سستی، قصور، بی‌توجهی به تغییر، ظلم پذیری و توجیه، خود را نشان می‌دهد». اگر هستی یکی از این دو حالت را می‌داشت هرگز چنین دلنشین و زیبا جلوه نمی‌کرد و اگر انسان نیز به یکی از این دو بیماری مهلک دچارآید فضیلت و کرامتش را از دست خواهد داد. به همین دلیل اسلام نیز امتش را به میانه توصیف می‌کند «کذلک جعلناکم امه وسطا» بناء میانه روی در اندیشه و رفتار زینت بخش حیات مسلمان است.

و با آمدن بهار رمضان در بهار طبیعت چه زیبنده است که سیرت‌ها و صورت‌ها مسیر خود را در راه تغییر تدریجی متعادل آغاز کند تا جلوه‌های جمال خداوندی هر چه بیشتر در حیات درون و حیات بیرون پدیدار گردد و به این وسیله انسان بنده و محبوب خداوند قرار گیرد؛ زیرا جز این نیست که «إن الله جمیل یحب الجمال= خداوند زیباست و زیبای را دوست دارد» بزرگترین مانعی که در این راه برای انسان وجود دارد که او را به ناکامی و نافرجامی روبرو می‌کند «غفلت» است که باید با آن به سختی مبازره کرد. خداوند متعال می‌‌فرماید: (وَلَقَدْ ذَرَأْنَا لِجَهَنَّمَ كَثِيرًا مِنَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ لَهُمْ قُلُوبٌ لَا يَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْيُنٌ لَا يُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لَا يَسْمَعُونَ بِهَا أُولَئِكَ كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَئِكَ هُمُ الْغَافِلُونَ) «البته برای دوزخ بسیاری از جن‌ها و انسانها را آفریدیم که علامت آنها این است: ایشان را دلهایی است که به آن (حق را) نمی‌فهمند و چشمهایی است که به آن نمی‌بینند و گوش‌هایی است که به آن سخن حق را نمی‌شنوند اینها مانند چهارپایانند، بلکه گمراه‌تر از آنها. ایشان غافلانند» (اعراف: ۱۷۹). پس باید همچون جوانه کوچک زیر خاک بود که فرصت آمادگی زمین و فضای بارانی آسمان را غنیمت می‌شمارد و با استمرار و تلاش خاک تیره را می‌شکافد و راه خود را در مسیر تعالی و به ثمر نشستن پیش می‌گیرد.

«والله المستعان»