ارتباط با خدا

از آن روز که خداوند، آدمی را روح دميد و خلعت “خلافت” پوشانید و کسوت ” احسن تقویم” بر تنش نمود. از آن روز که آدم مسجود ملایکه اش شد و برگزیده ی او و درست از همان روز که خطا کرد و از امر خالقش نافرمانی نمود، این انسان راهی نجُست و چاره ای نیافت جز اینکه سر بر آستان پروردگار بساید و همان کلماتی را بگوید که خودِ محبوب بر وی آگاهی داده بود؛ تا طعم توبه را بچشد و لذت بازگشت به درگاهش را حس کند و چه شیرین است این بازگشت و توبه به سوی ذات مهربانی که خود مشتاق بنده اش است.
انسان با ماده ی آفرینش از خاک و مسکنی بر خاک، اما وجودی بی قرار، سرکش و ضعیف، چه زود طغیان می کند، به رنج می افتد، دلشکسته می شود و از زندگی دلسرد و نالان؛ چرا که طبع انسان به سوی عروج تمایل دارد و علاقه اش با کمال و تعالی گره خورده است. فطرتش خاکی نیست بلکه فرا آسمانی است و این نیاز و خواهش بر طرف نمی شود، جز اینکه با پروردگار کاینات و مدبر عالم هستی خود را وصل کند. روحش آرام نمی گیرد مگر اینکه با ذات یگانه ی هستی بخش در تماس شود، اُنس بگیرد و در پناهش باشد. همه این ها می طلبد که هردم به سوی او رجوع کند. خود و تمام هستی اش را به او بسپارد و با یقین و امید در راه آنچه رضایت اش را رقم می زند گام بردارد.
به راستی لذتی فراتر از این نبوده و نخواهد بود که این انسان نزدیکی با خدای خویش را حس کند، چرا که خود فرموده که از رگ گردن به تو نزدیک ترم. حلاوت لحظات اُنس با خالق و غرق نیاز شدن به درگاهش را جز محبان او نمی دانند و چه سعادتی که خدای مهربان، خود آن را نصیب معدودی می کند.
وقتی حس می کنی که او تو را می بیند و کلامت را می شنود و حاضر و ناظر برتوست و هرچه بر تو می گذرد از سوی اوست، دنیا و هر آنچه در اوست کوچک و خام و بی ارزش جلوه می کند و چه عظیم و ارزشمند است صرف کردن تمام توان و وقت و عمر و ” هر داشته ای” در جهت کسب رضایت اش.
سوگند به ذات بی همتایش و کلام پاک و برحقی که بر فرستاده ی بزرگوارش نازل فرموده، اینکه با یاد خداوند مهربان و انس و ارتباط با او، قلب هایمان را بهشت می سازیم. جایی که تجلی گه و منزل دوست و نظرگه آن خالق توانا و قدرتمند است.
پیروزه کریمی