وطنم…!

از دیدگاه من وطن مکان نیست وطن روح است در جسم مایان دمیده شده وطن که میتوان در آغوشش به آرامش رسید دغدغه های زندگی را با وجودش به آغوش کشید. من چنین وطنی دارم! زادگاه من مکان آرامش است درست مثل وطن ها ی دیگر مگر با این تفاوت که وطنم زخم هایش را شمار محدود نیست گلویش مملو ز بغض است پشتش شگافته با تیر های ناخلفان چشمانش دریاچه ها‌ی خون آنجا که جسم های تکه پارچه دلبند هایش را با همین دیده ها بار ها دیده است دستش در اوج ناتوانی بخیه های جگر گوشه هایش را میدوزد ولی با لرزیدن تمام عیار پاهایش می لنگد زیرا دیگر از حمل گلگون کفن ها خسته است ولی ایستاده است هنوز راه می رود. وطن من با همان موهای ژولیده اش زیباترین زلفان جهان را دارد وطن من با تمام لکنت زبانی اش برای همین فرزندان خسته کوفته اش اشعار امید میسراید وطن من با همین خمیده کمرش عصای ناامیدی را دور انداخته است وطن من بحدی مالامال این گیرو دار هاست که بیننده از دیدن آن انگشت حیرت به دندان گرفته است سالهاست فراق فرزندان اش را با نهایت صبر تحمل میکند پارچه های وجود نونهالان اش را بدوش میکشد داغ دل مادران را میبیند غم پدران را شاهد است شکستن کمر برادران را بوضاحت کامل درک میکند وطن من اینست دختران اش زودتر از سن شان بزرگ می شوند زودتر بار دوش مسوولیت ها را حمل می کنند زخم دهن باز قلب مادران را با بخیه ای مرحم می دوزند موهای پرپر شده پدران شانرا مرتب می کنند غرور برادران شانرا در کوله بار حیا حفظ می کنند ولی با این وجود گهواره دانش را تکان می دهند دردامن مصفای شان قهرمانان جنگ ودفاع را میپرورانند دراوج جوانی بطوالت فرزندان شان می شوند هرمانعی برای تعلیم وتعلم را نادیده می گیرند آنها می خواهند بخوانند حتی در روی خاک می خواهند بنویسند حتی در روی برگهای خشکیده میخواهند یادآور ی شوند حتی در سطر تخته های سیاه با مداد سپید میخواهند برزمند حتی با رنگ نی آنها قهرمانان تاریخ اند اینجا اگر توقف کنی ونگاهی بیندازی نه چشمی محروم از دیدن درد نه قلب سالم ونا شگافته نه کسیکه حداقل دوست وهمره کنکوری اش را ازدست نداده باشد نمیبینی ولی با این همه هنوز هم وطنم بپا ایستاده است میرزمد با سالح علم نه با سالح سنگین وطنم مرا ببخش که رنگ قلم اوراق بی شمار وحتی درد قلب من در برابرت قاصر است بایست ومرا بیدار کن جبین چروکیده ات را بگشا من همین جا هستم کنارت.

نویسنده:  تمنا حلیمی