حداقل با خود رو راست باشیم!

سپاس و ستایش مخصوص خدایی است که انسان را به بهترین شکل و نحو ممکن آفرید، او را به استعدادها و توانای های گوناگون مجهز نمود، او را اشرف مخلوقات قرار داده و همه

کائنات را به تسخیر او در آورده است؛ اما گاهی اتفاق می افتد که این آفریده (انسان)، منزلت و موقعیت خود را در میان سایر مخلوقات به دست فراموشی سپرده و با سرعتی باورنکردنی،

رو به سوی ورطه ی هلاکت می نهد. حتی تا آنجا پیش می رود که با خویشتن خویش بیگانه شده، چیزهای زشت در نظرش زیبا جلوه کرده و رذایل را به جای فضایل می پذیرد یا به بیان ساد ه تر، با خود هم رو راست نبوده و به خویش دروغ م یگوید -بدین معنی که افکار و اعمالش اصلا با هم همخوانی نخواهند داشت- در سخن، چیزهایی می گوید که خود نیز آ نها را باور ندارد؛ اما برای اغوای دیگران، آن سخنان را به خورد دیگران می دهد. کم کم چیزی به نام وجدان از تمام وجودش رخت بر می بندد و به موجودی بی وجدان تبدیل خواهد شد که از هیچ کاری ابایی نخواهد داشت و خدا می داند چه عاقبتی در انتظارش خواهد بود. بسیارند افرادی که تا زمینه را برای رجزخوانی و خودستایی مهیا می بینند، چیزهایی گفته

که روزگار نیز شبیه آ نها را نشنیده و همین روزگار گاهی از شنیدن این همه دروغ، پردهی شرمساری بر چهر ه ی شان می کشد!!! این انسان وقتی حرف عمل به میان می آید، چنان صحنه را ترک می کند که گویی چنین فردی که تا چندی پیش یکه تاز میدان قول بود، اصلا وجود خارجی نداشته است…

اگر همین فرد، در اخلاق و رفتار خویش دقیق شود و سعی کند
آ نها را همسو با هم قرار داده و در یک راستا به حرکت درآورد، از این منجلاب و باتلاق فلاکت و فنا بیرون آمده و به سرمنزل مقصود راه می یابد. اگر اقوال و اعمالش رنگ و بوی خدایی بگیرند، به درجه های خواهد رسید که حتی فرشتگان یارای همراهی شان را

نخواهند داشت. راستی ما از کدام دسته هایم؟ جزو آن دسته هایم که تا آنجا که می توانیم سر خود و اطرافیان را کلاه گذاشته و کارهای ناشایست خود را توجیه کرده در حقیقت مانند آفتاب پرستی که هر لحظه و بنا به موقعیت مکانی، زنگ خود را

تغییر میدهیم یا اینکه نه، از آنانی هستیم که هر آن، خود را در پیشگاه رب العالمین احساس کرده طور یکه او را همیشه و در هر

حال ناظر بر اعمال خویش می یابیم؟ )که صد البته این مورد، احساس وجود خویش در پیشگاه خداوندی، نیرو محرک های قوی در مقابل دوری از گناهان است.( در حقیقت اگر این مهم را در باور قلبی خود گنجانده باشیم که اخلاقیات، مطلق هستند نه نسبی (بدین معنا که در هر موقعیت، زمان و مکانی ثابت و تغییر ناپذیرند(

بسیاری از تغییر رنگها)تفاوت بین قول و عمل) جای خود را به ثبات رنگ و شخصیت می بخشد و به مصداق واقعی انسانی تبدیل

خواهد شد که خدا، او را جانشین خویش قرار داده و فرشتگان را به سجده او واداشت. باشد که تا دنیا پابرجاست، به خود آییم که

فردا را تضمینی نیست…