همین که ایمان داری کافیست

نیروی در قلب نیاز است تا با آن بتوان به پیش رفت..
همان نیرویی که سبب موفقیت مومنان در میادین مختلف جهاد گردیده است و همان نیرویی که بدون آن اهداف و ارزش های زندگی بی معنی و بی ارزش اند.
این کدام نیروست؟ و آیا همچون نیروی جسمی با خوردن و آشامیدن به دست می آید؟ یا هم با تمرینات منظم ورزشی ؟
وقتی به چیستی انسان نظر کنیم عقلاٌ به وجود ذاتی پی می بریم که انسان را خلق کرده و بدو جسم و روح بخشیده است ولی گاهی عقل های زیرک و هوشیار ما پی نمی برد که چه کسی بهتر ازین ذات سعادت و شقاوت مخلوق ساخته خودش را می داند؟
و همین انسان به دنبال خوشبختی و سعادت به همه اطراف و اکناف دست و پا می زند جزء درون خودش ….!
نیرویی در درون هر کدامی ما وجود دارد که می تواند ابداٌ ما را سعید بسازد و این نیرو، نیروی بی بدیل ایمان است.
نیرویی که جان های مرده را زنده و به اهداف و ارزش ها در زندگی معنی می بخشد.
ایمان یعنی اطمینان قلبی داشتن به ذاتی که همه وقت مراقب توست.. دیگر نیاز نیست نگران چیزی باشی؛ همین که ایمان داری کافیست!
پس این نعمت بزرگ و بی بدیل را نادیده نگیر و در احیای مجدد آن بکوش با هر چه و تا هر قدر که  در توان داری..
با این نیرو ( ایمان ) لذت هایی را حس می کنی که تا هنوز هرگز نچشیده یی…
خدایی را پشتیبانت می یابی که صاحب قدرت ها و قلب هاست و او هرگز ( با وجود اشتباهاتت ) ترا تنها نمی گذارد.
چون او الله است و معامله با او فرق میکند.. او نهایت مهربان و با رحم است و طبق فرمودۀ خودش رحمتش بر غضبش بر بندگانش سبقت گرفته است.
یا رب لک الحمد کما ینبغی لجلال وجهک و عظیم سلطانک.

نویسنده: نیلاب رنحبر

محصل سال چهارم طب کابل